ΔΥΣΛΕΞΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

Δυσλεξία και τεχνολογία 

Νέα έρευνα αποδεικνύει ότι περίπου το 50% των μαθητών βρίσκουν το γράψιμο ανιαρό. Η λύση όπως αποκαλύπτει η Hilary Wilce, είναι να τους αφήσουμε να χρησιμοποιήσουν την ψηφιακή τεχνολογία.

Σύμφωνα με όλες αυτές τις πληροφορίες, οι Daniel Moseley και Rahil Thobhani, θα έπρεπε να μισούν το γράψιμο. Εκπαιδευτική έρευνα δείχνει ότι πολλοί Βρετανοί μαθητές παλεύουν με αυτή τη βασική ικανότητα, και πως τα αγόρια του γυμνασίου από τις φτωχότερες γειτονιές της πόλης βρίσκονται ανάμεσα σ’ αυτά που δυσκολεύονται περισσότερο. Όμως αυτά τα δύο 11χρονα παιδιά κάθονται στη σχολική βιβλιοθήκη συνομιλώντας με πάθος για την φαντασία τους που αφήνουν να τρέχει, και πώς μπορείς να χρησιμοποιήσεις το μυστήριο και τον διάλογο να δημιουργήσουν μια καλή ιστορία.

« Συνήθιζα να σκέφτομαι πως το γράψιμο ήταν βαρετό. Τώρα όμως μου αρέσει και αισθάνομαι αυτοπεποίθηση για αυτό και πιστεύω πως είμαι καλός σ’ αυτό», αναφέρει ο Daniel. « Κάναμε πολλά στο δημοτικό, όμως εδώ έχουμε κάνει ακόμη περισσότερα,» αναφέρει ο Rahil. « Έχουμε μάθει πως να χρησιμοποιούμε περισσότερο φιλόδοξες λέξεις και πράγματα σαν αυτά». Ποιό είναι λοιπόν το μεγάλο μυστικό που ωθεί τα αγόρια στο γράψιμο; «Η τεχνολογία», αναφέρει η Bev Humphrey, η καινοτόμος και δραστήρια σχολική βιβλιοθηκάριος. «Τα αγόρια εδώ έχουν περισσότερη τεχνολογία στα κινητά τους τηλέφωνα από αυτή που θα αντέχαμε οικονομικά να αγοράσουμε γι’ αυτά στο σχολείο. Δεν ξεχωρίζουν την τεχνολογία από την πραγματικότητα: τη βλέπουν σαν κομμάτι όλων όσων κάνουν, και έτσι δεν μπορούμε να τους τα στερήσουμε και να τους υποχρεώσουμε να καθίσουν με ένα μολύβι και ένα κομμάτι χαρτί και να τους υπαγορεύουμε τι να γράψουν». Η προσέγγισή της επικυρώνεται και από την έρευνα του Ινστιτούτου Εθνικής Παιδείας, η οποία δημοσιεύτηκε σήμερα, και έχει ανακαλύψει ότι περίπου οι μισοί μαθητές ολόκληρου του Ηνωμένου Βασιλείου ισχυρίζονται πως το γράψιμο είναι ‘‘βαρετό’’, η δημιουργία blog και η κοινωνική δικτύωση αυξάνουν σημαντικά τη διάθεσή τους και τους κάνουν περισσότερο σίγουρους για την ικανότητα τους στη γραφή. Η έρευνα, η οποία εξέτασε την στάση 3.000 παιδιών στην Αγγλία και τη Σκωτία απέναντι στο γράψιμο, κατέληξε ότι το 61% αυτών που έχουν blog και το 56% αυτών που συνδέονται σε ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης πιστεύουν πως είναι καλοί ή πολύ καλοί στο γράψιμο, σε σύγκριση με το 47% μόνο αυτών που δεν έχουν καμία σχέση με το γράψιμο στο διαδίκτυο. Τα παιδιά που ασχολούνται ενεργά με το διαδίκτυο έχουν επίσης την τάση να γράφουν περισσότερο με τον κλασικό τρόπο όπως σύντομες ιστορίες, γράμματα, ημερολόγια ή στίχους τραγουδιών. Ο Jonathan Douglas, υπεύθυνος του Ινστιτούτου Εθνικής Παιδείας, αναφέρει πως αυτά τα νέα ευρήματα τονίζουν σημαντικούς διαχωρισμούς, ανάμεσα στο πως διδάσκεται ακόμη η γλώσσα στα σχολεία, και πως θα έπρεπε να βελτιωθεί. « Σε αυτή την έρευνα το 12% των μαθητών ισχυρίζεται πως δεν θεωρεί το γράψιμο σαν σημαντική ικανότητα. Αυτό είναι φοβερό. Όμως αυτό δηλώνει ακόμη ότι όσο περισσότερο ενσωματώνουμε τις δραστηριότητες πολυμέσων, τόσο πιο πολύ σχετίζεται η παιδεία μ’ αυτά. Η ψηφιακή εποχή συχνά ασκεί μεγάλη πίεση όμως τα ευρήματα αυτής της αναφοράς δείχνουν ότι οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και τα blogs σχετίζονται με πιο θετική διάθεση για γραφή». Η Bev Humphrey συμφωνεί. Το σχολείο της είναι το Woolwich Polytechnic, ένα σχολείο αρρένων στο Thamesmead, στο νοτιοανατολικό Λονδίνο, όπου τα αποτελέσματα βελτιώνονται όμως είναι ακόμη κάτω από το εθνικό επίπεδο. Οι φιλοδοξίες των παιδιών τείνουν να είναι μετριοπαθείς και οι ορίζοντες τους χαμηλοί. Πολλά από αυτά ίσως να μην αφήσουν ποτέ το σχετικά απομονωμένο προάστιο της πλευράς του Τάμεση. Σαν διακηρυγμένη κεφαλή της τεχνολογίας όμως, η ίδια επιτυχημένα αξιοποιεί τεχνολογία αιχμής για να τους παρακινήσει να γράψουν - επεκτείνοντας και την άποψή τους για τον κόσμο στη διαδικασία. Για τα προηγούμενα δύο χρόνια η ίδια «έτρεχε» ένα πρόγραμμα διαδικτυακής γραφής, το μονοπάτι της γραφής, το οποίο συνδέει τους μαθητές ανά τον κόσμο και τους δίνει τη δυνατότητα να γράψουν μαζί ιστορίες. «Πρωτοξεκίνησε σε μια pub» λέει χαρακτηριστικά η ίδια. «Έπινα ένα ποτό με έναν συνάδελφο από το Stockport και είπα πως θα ήταν καλό αν οι μαθητές μας μοιράζονταν με άλλους τη δουλειά τους».

Πλέον 44 σχολεία όπως επίσης και εξ αποστάσεως η Κίνα, η Βραζιλία, η Αυστραλία και οι ΗΠΑ έχουν γίνει μέλη. Συγγραφείς με έργα τους υπό έκδοση ξεκινούν τις ιστορίες τους, έπειτα οι μαθητές από διαφορετικά σχολεία προσθέτουν παραγράφους και τις στέλνουν στο επόμενο σχολείο. Αυτό τον χρόνο, το πρόγραμμα «έτρεξε» για μια εβδομάδα τον Οκτώβριο με 60 από τους 240 μαθητές της χρονιάς αυτής από το Woolwich Polytechnic – με επτά μαθητές να παίρνουν μέρος και να γράφουν ιστορίες στο διαδίκτυο, καθώς επίσης να δημιουργούν ιστορίες με καρτούν και βίντεο. Επιπλέον, η Bev Humphrey επινόησε ηλεκτρονικά γλωσσικά τεστάκια, χρησιμοποιεί eReaders για να ενθαρρύνει τα αγόρια να διαβάσουν, και συνεχώς ξεθάβει τα δικά της ψηφιακά δίκτυα για ιδέες και έμπνευση. «Το twitter είναι η καλύτερη επαγγελματική εξέλιξη που είχα ποτέ, κατά πολύ καλύτερο από κάποιο σεμινάριο που συμμετείχα!» υποστηρίζει. « Αν έχω κάποιο πρόβλημα μπορώ να γράψω γύρω απ’ αυτό και να πάρω βοήθεια μέσα σε ένα λεπτό.» Η τεχνολογία είναι επίσης μια μεγάλη κοινωνική δραστηριότητα, τονίζει η ίδια, παρόλο που συχνά αντιμετωπίζεται σαν μικρονοϊκό. Η ίδια έχει χρησιμοποιήσει το Facebook και το Twitter για να πείσει τους εκδότες των παιδιών όπως η Theresa Breslin, o Alan Gibbons και ο Robert Muchamore να πάρουν μέρος στο «μονοπάτι της γραφής», και σαν αποτέλεσμα έχει γίνει ικανή να πάρει μια ομάδα αγοριών στο κέντρο του Λονδίνου για να συναντήσουν τους συγγραφείς – κάτι είναι και αυτό, ο Rahil αναφέρει πανηγυρικά, « μια εμπειρία ζωής». Όμως το γράψιμο στο διαδίκτυο δεν ενθαρρύνει απλώς τα παιδιά να αγνοήσουν την ορθογραφία και την γραμματική; «Το θέμα με τα αγόρια είναι πως δεν είναι καθόλου καλοί στη μεταφορά των ικανοτήτων τους», αναφέρει η Bev Humphrey. « Οι ίδιοι στέλνουν συνεχώς μηνύματα ή με τους υπολογιστές τους στο σπίτι, όμως αυτά δεν είναι πράγματα που τα σχετίζουν με το σχολείο. Θεωρούν ότι το σχολείο είναι δουλειά, και δεν μπορούν να το κάνουν. Έτσι λοιπόν κάνοντας πράγματα στο διαδίκτυο τους απελευθερώνει ώστε να χαίρονται το γράψιμο, και αν εμείς μπορούμε να χτίσουμε την αυτοπεποίθηση τους και να τους παροτρύνουμε να γράψουν, οι παράγραφοι και η ορθογραφία θα ακολουθήσουν. Συν τοις άλλοις, μαθαίνουν αυτά τα πράγματα μέσα στην τάξη». Ο Jonathan Douglas συμφωνεί. «Γνωρίζοντας τι είδος γλώσσας να χρησιμοποιήσω όταν πρόκειται για μια ικανότητα κλειδί, όμως το πιο σημαντικό είναι πως χρειαζόμαστε να αναθεωρήσουμε την γλώσσα για τη νέα γενιά σαν κάτι συναφές και σχετικό με τον καθένα». Τονίζει ότι το 95% των παιδιών χρειάζεται να εκπαιδευτούν λειτουργικά μέχρι το 2020 ώστε να φέρουν το Ηνωμένο Βασίλειο στην πρώτη γραμμή με τις άλλες αναπτυγμένες χώρες. Η τεχνολογική προσέγγιση έχει ήδη ενστερνιστεί από πολλά σχολεία, παρόλα αυτά ο David Reedy, πρόεδρος της εκπαιδευτικής κοινότητας του Ηνωμένου Βασιλείου, ισχυρίζεται ότι το άγχος των εκπαιδευτικών σχετικά με την τεχνολογία και οι οπισθοδρομικές εθνικές εξετάσεις, μπορούν να εμποδίσουν την πρόοδο « Όμως συμφωνούμε με αυτό που παρουσιάζουν αυτά τα ευρήματα. Πράγματι πρέπει να κοιτάξουμε τι σημαίνει να είσαι εγγράμματος το 2010 και είμαστε φιλικά προσκείμενοι στις εμπειρίες που τα παιδιά έχουν στο σπίτι να τις μεταφέρουν και στο σχολείο».

Όσον αφορά στον Daniel και τον Rahil δεν μπορούν να καταλάβουν για ποιό λόγο επικρατεί τέτοια σύγχυση. «Στα αγόρια αρέσει η τεχνολογία,» αναφέρει ο Daniel, «έτσι και σε εμάς αρέσει να τη χρησιμοποιούμε». Όμως την ίδια στιγμή εμείς γράφουμε. Έτσι λοιπόν είναι σαν να κλέβουμε στην μάθηση καθώς το κάνουμε αυτό.» «Και είναι σύμφωνα με τον μοντέρνο τρόπο που γράφουν και οι συγγραφείς», τονίζει ο Rahil. «Στον υπολογιστή. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργούν».

Πηγή: Independent

ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΣΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ

Το άγχος στην εφηβεία

• Ψυχική υγεία
• Υγεία & ζωή
• Άγχος
• Αλεξάνδρα Καπάτου
• Εφηβεία
• εφηβική ηλικία
• έφηβοι
• παιδιά
• στρες
• ψυχολογικές διαταραχές παιδιών
• Υγεία & Ζωή promoted

Συγγραφέας: 

Αλεξάνδρα Καπάτου, ψυχολόγος 

Το άγχος είναι ένα πολύ δυσάρεστο συναίσθημα που νιώθει ο έφηβος μπροστά σε ένα αόριστο κίνδυνο ή απειλή. Στην εφηβεία τα παιδιά «τα χάνουν» εύκολα και κατά συνέπεια βρίσκονται πολύ συχνά σε κατάσταση «έντονου άγχους». Εντούτοις, όσο φυσιολογικό και αν είναι το έντονο άγχος σε έναν έφηβο, οι γονείς πρέπει να μπορούν να το αναγνωρίσουν για να πάρουν τα μέτρα τους.

Τα συμπτώματα

Ο έφηβος έχει νευρικότητα, ανησυχία και απότομη συμπεριφορά ή δείχνει κακή διάθεση, που δεν συνοδεύεται απαραίτητα από εριστικότητα. Μπορεί να παραπονιέται για ταχυκαρδίες ή να βλέπετε ότι τρώει τα νύχια του, παρουσιάζει αλλαγή στις συνήθειες του ύπνου, αλλαγές στη γενική συμπεριφορά, κάνει συχνά παράπονα για πονοκεφάλους, ζαλάδες, προβλήματα στο στομάχι και άλλες αδιαθεσίες που συχνά είναι ψυχοσωματικές. Κάνει συχνά λάθη, σαν να «λέει» με τον τρόπο του στους άλλους ότι «τα έχει χαμένα» και ότι δεν ξέρει πώς να αντιδράσει, δείχνει πελαγωμένο σε απλές δουλειές, πίνει ή καπνίζει στα κρυφά κλπ.

Το παιδί σας μπορεί και να μην εκδηλώνει έντονα τίποτε από τα παραπάνω. Μερικά παιδιά παριστάνουν θαυμάσια τους «άνετους» ή τις «άνετες» και εμφανίζονται «αναίσθητα» όπως τα κατηγορούν συχνά οι γονείς τους όταν εκνευρίζονται, ενώ κατά βάθος αισθάνονται έντονο στρες. Το κρύβουν όμως και αυτή η «αναισθησία» αποτελεί μία μάσκα άμυνας.

Ειδικά τα συνεσταλμένα και ευαίσθητα παιδιά δεν εκδηλώνουν τα άγχος τους ούτε με νεύρα ούτε με φωνές. Προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα για να ευχαριστήσουν τους γονείς τους, παρότι νιώθουν βουβή απελπισία και τρομερή πίεση. Αυτά τα παιδιά χρειάζονται ακόμα μεγαλύτερη προσοχή.

Αιτίες

Τα παιδιά μπορεί να προβληματίζονται κυριολεκτικά για οτιδήποτε και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι από όλα «τους φαίνεται βουνό». Πάντως ανάμεσα στα συνηθισμένα «βουνά» για τους εφήβους (και συχνά για τους ενηλίκους) είναι τα εξής:

• οι φυσιολογικές αλλαγές στην εμφάνισή τους (σώμα, πρόσωπο, σπυράκια)
• οι μεγάλες απαιτήσεις των γονιών για σχολικές επιδόσεις (τα παιδιά πιέζονται πάντα πολύ για να ανταποκριθούν στις υψηλές προσδοκίες όσων αγαπούν)
• οι διαμάχες των γονιών μεταξύ τους
• το διαζύγιο ή ο θάνατος ενός γονιού (τα παιδιά φοβόνται ότι επέρχονται αλλαγές που θα τους στερήσουν πολλά)
• οι πολλές υποχρεώσεις
• δραστηριότητες (οι έφηβοι μπορεί να νιώθουν ανήμποροι να τα βγάλουν πέρα, αλλά να μην το λένε)
• οι σοβαρές ασθένειες στην οικογένεια (προκαλούν στον έφηβο ανασφάλεια είτε γιατί φοβάται το θάνατο, είτε γιατί απλώς αλλάζουν οι ρουτίνες στις οποίες είχε συνηθίσει και τις ταύτιζε με τη σιγουριά)
• τα οικονομικά προβλήματα στο σπίτι (τα παιδιά αισθάνονται το στρες των γονιών και νιώθουν μια γενική απειλή για το μέλλον, ενώ παράλληλα αλλάζει και η ζωή τους)
• οι αλλαγές σχολείου ή καθηγητή ή σπιτιού (έχουν την έγνοια αν θα γίνουν αποδεκτοί από τους νέους συμμαθητές, γείτονες, καθηγητές αλλά κι αν θα βρουν κι εκείνα κάποιους να ταιριάξουν)
• οι απαιτήσεις των φίλων (καμιά φορά ζητούν από το παιδί να κάνει κάτι που το ίδιο δεν θέλει)
• οι διαμάχες με συμμαθητές ή φίλους (οι έφηβοι βιώνουν τη διαμάχη ως απόρριψη και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την κοινωνικότητά τους)
• κάποιες γενικές κοινωνικές αναστατώσεις (ειδήσεις για εγκλήματα στη γειτονιά, πλημμύρες κ.λπ. γεγονότα που το παιδί μπορεί να νιώσει ότι ίσως απειλήσουν και το ίδιο)

Τι μπορείτε να κάνετε για το άγχος παιδιών και εφήβων

•   Ακούτε με προσοχή το παιδί σας, ώστε να ξέρει ότι έχει κάποιον να το ακούσει χωρίς να του ασκήσει κριτική.
• Προσπαθήσετε να μετριάσετε το δικό σας άγχος γιατί αποτελείτε πρότυπο και σας μιμείται –μιμείται τις ενέργειες και όχι τις θεωρίες.
• Χαλαρώστε και αφήστε το παιδί να πάρει πρωτοβουλίες Οι αυστηροί και οι υπερπροστατευτικοί γονείς, έχουν πιο αγχώδη παιδιά από τους άλλους, οι πρώτοι επειδή τα μειώνουν συστηματικά και οι δεύτεροι επειδή δεν επιτρέπουν ουσιαστικά τις πρωτοβουλίες. Τα παιδιά που ζουν περιορισμένα ή πολύ προστατευμένα, δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίζουν καταστάσεις και φυσικά αγχώνονται..
• Μάθετε στο παιδί και στον έφηβό σας να βάζει τα πράγματα σε μια σειρά. Ο προγραμματισμός είναι βασική παράμετρος της ηρεμίας. Ακόμα κι αν το πρόγραμμα δεν τηρείται σχολαστικά, απαλύνει το άγχος σε μεγάλο βαθμό. Επιπλέον, δίνει στο άτομο μια αίσθηση ότι ελέγχει εκείνο την κατάσταση.
• Τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν να βάζουν όρια στους άλλους και να λένε με ευγένεια «όχι».
• Αν το παιδί σας είναι εσωστρεφές, προσπαθήστε με διακριτικότητα να ενισχύστε την κοινωνικοποίησή του. Είναι απαραίτητο να έχει φίλους και φίλες με τους οποίους να μπορεί να συζητά όσα τον/ την αγχώνουν. Δεν είναι καλό να συζητά όλα τα προβλήματά του μόνον με τους γονείς του.
• Προϋπόθεση της φιλίας είναι η εμπιστοσύνη. Μην «κουτσουρεύετε» την εμπιστοσύνη του παιδιού σας προς τους φίλους του, εκτός και αν όντως το επηρεάζουν αρνητικά.
• Δείχνετε με παραδείγματα στο παιδί ότι ακόμα και τα πιο δύσκολα καθήκοντα, τελικά διεκπεραιώνονται.
• Τις περισσότερες φορές το παιδί δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα επειδή δεν ξέρει να ζητά βοήθεια. Εξηγήστε του ότι η ατομική προσπάθεια είναι σπουδαία, αλλά η ομαδική είναι σπουδαιότερη.
• Τα παιδιά με κοινωνική ζωή έχουν πάντα λιγότερο άγχος γιατί ακουμπούν σε περισσότερες ομάδες υποστήριξης (αθλητικές, γειτονικές, ιδεολογικές, συγγενικές κ.λπ.) Όσο πιο μοναχικό είναι ένα παιδί, τόσο περισσότερο άγχος σωρεύει. - Συμμετέχετε όσο μπορείτε σε κοινωνικές παρεμβάσεις (π.χ. για το άλσος στη γειτονιά σας ή για τη βιβλιοθήκη του σχολείου) ώστε να δίνετε το παιδί το μήνυμα ότι όσο ασήμαντοι κι αν μοιάζουμε, ΟΛΟΙ μπορούμε ΚΑΤΙ να κάνουμε. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για την αυτοεκτίμηση του παιδιού.
•  Εκπαιδεύστε το παιδί να αξιολογεί τα στρεσογόνα γεγονότα . Με αυτό τον τρόπο μετριάζει το αίσθημα της απειλής -Προτρέψτε το να λέει «θα τα καταφέρω». Όσο απλοϊκό κι αν σας φαίνεται, η επανάληψη μιας θετικής φράσης φέρνει πολλές φορές θετικό αποτέλεσμα. Ένας λόγος είναι ότι εστιαζόμαστε στην επανάληψη της μονότονης φράσης και «ξεχνάμε» για λίγο το άγχος μας. Ένας άλλος λόγος είναι ότι έτσι όντως πείθουμε στο τέλος τον εαυτό μας πως θα τα καταφέρει.
• Είναι σημαντικό να επιμερίζει τα καθήκοντα που του φαίνονται τεράστια σε μικρότερα τμήματα και να τα αντιμετωπίζει πιο εύκολα «κομματάκι-κομματάκι» παρά ορθωμένα μπροστά του όλα μαζί σαν βουνό. -Να εστιάζει στο πρόβλημα και όχι στα συναισθήματα που αυτό του γεννά. Αν πρέπει να διαβάσει 10 σελίδες και αγχώνεται αλλά πρέπει οπωσδήποτε να τις διαβάσει, θα πρέπει να αναγνωρίσει το άγχος που του προκαλεί το διάβασμα και να το βάλει «στην άκρη». Εκείνο που προέχει είναι να λύσει το πρόβλημα, δηλαδή να διαβάσει. Αν διαβάσει θα φύγει και το άγχος. Αν, αντίθετα, ασχοληθεί με το άγχος, δε θα διαβάσει και τότε δεν θα έχει κανέναν τρόπο να λύσει το πρόβλημα.
• Αν κάποια υποχρέωση το αγχώνει πάρα πολύ, ας κάνει ένα διάλειμμα. Πρέπει να μάθει να λέει στον εαυτό του την εξής φράση: «όσο κι αν με πιέζει αυτή η συγκεκριμένη δουλειά, αφού νιώθω τόσο άγχος αποκλείεται να την κάνω σωστά. Ας χαλαρώσω λίγο παίζοντας ή με μια βόλτα και μετά θα συνεχίσω με πιο καθαρό μυαλό.»
• Μάθετε στο παιδί σας μικρές «αποδράσεις». Αν νιώθει πολύ άγχος, ίσως χαλαρώσει τηλεφωνώντας σε κάποιον φίλο ή ακούγοντας για λίγο μουσική.
•  Όταν του αναθέτετε υποχρεώσεις, να βεβαιώνεστε ότι το παιδί σας έχει «φορτωθεί» τόσα όσα αντέχει. Επιπλέον βεβαιωθείτε ότι του περισσεύει διάθεση ή χρόνος για να είναι παράλληλα και παιδί ή έφηβος
•  -Ενθαρρύνετε τις αθλητικές δραστηριότητες χωρίς όμως να πιέζετε το παιδί. Οι έφηβοι που αθλούνται έχουν καλύτερες επιδόσεις σε όλους τους τομείς –στους βαθμούς, στις κοινωνικές σχέσεις κ.λπ.
•  Προσέχετε όσο μπορείτε τη σωστή διατροφή του Αν π.χ. ο έφηβος πίνει καφέδες, καθιερώστε στο σπίτι τον ντεκαφεϊνέ. -Όταν το κορίτσι ή το αγόρι παρεκτρέπεται από το άγχος του, λέγετέ του ήρεμα και αποφασιστικά : «με θυμώνεις όταν φωνάζεις και δεν μιλάς ευγενικά» «Πάψε να μου μιλάς άσχημα, γιατί ούτε σε εσένα αξίζει να ξεπέφτεις και να φέρεσαι έτσι, ούτε σε εμένα αξίζει να εισπράττω αυτή τη συμπεριφορά». Ανακαλείτε δηλαδή τον ή την έφηβο στην τάξη, αλλά όχι με οργή και νεύρα. Όσο περισσότερο εξοργίζεστε με έναν έφηβο –που όντως μπορεί να είναι ΠΟΛΥ εξοργιστικός- τόσο περισσότερο ανατροφοδοτείτε την δική του οργή και το άγχος του. Πρέπει να φανεί πιο λογικός ο ένας από τους δύο και ο ενήλικας είστε εσείς.
• Εξηγήστε του ότι το άγχος μειώνει τις δυνατότητές μας στο ελάχιστο. Ζητήστε του να κλείσει τα μάτια του και να φανταστεί ότι βρίσκεται σε ένα πολύ όμορφο χώρο, καλοκαίρι στην παραλία ή σε ένα γήπεδο (ανάλογα με τις προτιμήσεις του). Χωρίς να «φύγει» από εκεί, ζητήστε του να επανεξετάσει το πρόβλημα π.χ. το τεστ ή το ραντεβού. Μήπως όταν νιώθει όμορφα, νιώθει συγχρόνως ότι το πρόβλημά του «μικραίνει»;

Τρόποι διαχείρισης του άγχους

Αν το παιδί σας δείχνει συμπτώματα άγχους σε μεγάλο βαθμό για διάστημα μεγαλύτερο του ενός μήνα, καλό είναι να αναζητήσετε τη βοήθεια κάποιου ειδικού, γιατί ίσως δεν αρκούν τα μέτρα που παίρνετε στο σπίτι.

Χρειάζεστε βοήθεια, όταν το παιδί παρά τις συστηματικές προσπάθειές σας:

• αποφεύγει συστηματικά να μένει μόνο του - εκφράζει αγωνία όταν δεν είναι κοντά του ο ένας από τους δύο γονείς
•  φοβάται διαρκώς για την ασφάλεια της οικογένειας ή προσωπικά τη δική του
• παραπονιέται πολύ συχνά για πονόκοιλους, πονοκεφάλους και άλλα ψυχοσωματικά προβλήματα
• αποφεύγει υπερβολικά κάθε καινούργια γνωριμία
• σας αναλύει ολόκληρα σενάρια για κάτι που είναι απίθανο να συμβεί
• παρουσιάζει εμμονές, δηλαδή επαναλαμβάνει τις ίδιες σκέψεις ή τις ίδιες κινήσεις (πλένει διαρκώς τα χέρια του, ελέγχει πέντε φορές αν έχει όλα τα βιβλία στη σάκα του)
• παρουσιάζει κάμψη στη σχολική επίδοση
• έχει συχνούς εφιάλτες
• δείχνει πολύ μελαγχολικό
•  εξομολογείται ότι «θέλει να πεθάνει»
• εκφράζεται βίαια και επιθετικά
• απειλεί συχνά ότι «θα σηκωθεί να φύγει από το σπίτι»
• πίνει ή καπνίζει ή παίρνει ναρκωτικά
• παρουσιάζει ακραία σεξουαλική δραστηριότητα
• γενικά παρουσιάζει ασυνήθιστη συμπεριφορά

ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΣΤΑΥΘΜΟΣ Ή ΓΙΑΓΙΑ;

Παιδικός σταθμός ή γιαγιά;

Μεγάλη κουβέντα έγινε επί του συγκεκριμένου ερωτήματος στην εκπομπή με αφορμή βρετανική επιστημονική μελέτη που δημοσιεύθηκε στους TIMES και αναδημοσιεύουν ΤΑ ΝΕΑ.

Η μελέτη που έγινε σε δείγμα 4800 παιδιών διαπιστώνει σύμφωνα με το δημοσίευμα ότι "τα παιδιά που φρόντιζαν ο παππούς και η γιαγιά πάσχισαν πολύ για να κοινωνικοποιηθούν με τους συνομηλίκους τους όταν έγιναν 3 ετών, εμφάνισαν σημαντικά περισσότερα προβλήματα συμπεριφοράς και υπολείπονταν σε σημαντικά στάδια της ανάπτυξής τους, σε σύγκριση με παιδιά που μεγάλωσαν σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, με νταντάδες, ακόμη και με άλλα μέλη της οικογένειας. Το μόνο σαφές όφελος των πρώτων, ήταν ότι το λεξιλόγιό τους ήταν καλύτερο".

Η παιδοψυχολόγος Αλεξάνδρα Καπάτου που μίλησε στην εκπομπή αναγνώρισε ότι τα περισσότερα από τα συμπεράσματα της μελέτης έχουν βάση και στην ελληνική πραγματικότητα παρά τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνίας.

Επισήμανε όμως το διαφορετικό ρόλο που παίζουν στη χώρα μας οι παπούδες και οι γιαγιάδες και τόνισε ότι πρέπει να υπάρξει ουσιαστική κρατική πρόνοια για τη σωστή οργάνωση των βρεφονηπιακών σταθμών.

Ο ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ

Ο αυτισμός περιορίζει την αντίληψη του ατόμου για τον εαυτό του

Λονδίνο: Βρετανοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι η αυτό-επίγνωση είναι μεγάλο πρόβλημα για τα άτομα που πάσχουν από αυτισμό, σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο Brain.
Οι επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ έκαναν εξειδικευμένες εγκεφαλικές απεικονίσεις σε άτομα με αυτισμό και διαπίστωσαν ότι ο εγκέφαλος τους είναι λιγότερο δραστήριος όταν πρόκειται για αυτό-αντανακλαστικές σκέψεις.

Ο αυτισμός θεωρείται κατάσταση ακραίου εγωκεντρισμού. Αλλά μελέτες έχουν δείξει ότι το πρόβλημα προκύπτει όταν το άτομο έχει δυσκολία να σκεφτεί και να αντιληφθεί τον ίδιο του τον εαυτό.
Οι ερευνητές έκαναν λειτουργικές μαγνητικές απεικονίσεις για να μετρήσουν την εγκεφαλική δραστηριότητα σε 66 άνδρες εθελοντές, οι μισοί εκ των οποίων είχαν διαγνωστεί με διαταραχή του φάσματος του αυτισμού.
Από τους εθελοντές ζητήθηκε να κρίνουν είτε τις δικές τους σκέψεις, απόψεις, προτιμήσεις ή τα σωματικά χαρακτηριστικά τους είτε άλλων ατόμων, παραδείγματος χάρη της Βασίλισσα Ελισάβετ.

Καταγράφοντας την εγκεφαλική δραστηριότητα των εθελοντών καθώς αυτοί απαντούσαν στις ερωτήσεις, οι ερευνητές παρατήρησαν ότι τις οπτικές διαφορές στην εγκεφαλική δραστηριότητα μεταξύ εκείνων με και χωρίς αυτισμό.

Ιδιαίτερη προσοχή έδωσαν στον μέσο κοιλιακό προμετωπιαίο φλοιό (VMPFC), μια περιοχή του εγκεφάλου γνωστή για την ενεργοποίηση της όταν οι άνθρωποι σκέφτονται τον εαυτό τους.

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η συγκεκριμένη περιοχή ήταν πιο δραστήρια όταν οι εθελοντές ερωτούνταν για τον εαυτό τους, συγκριτικά με όταν σκέφτονταν την Βασίλισσα.

Ωστόσο, στον αυτισμό ο μέσος κοιλιακός προμετωπιαίος φλοιός ανταποκρινόταν το ίδιο, ανεξαρτήτως αν το άτομο σκεφτόταν τον εαυτό του ή την Βασίλισσα.

Ο Δρ Μάικλ Λομπάρντο εξηγεί ότι «η μελέτη δείχνει την μάχη που κάνει ο αυτιστικός εγκέφαλος να επεξεργαστεί πληροφορίες για τον ίδιο του τον εαυτό. Για να μπορεί κάποιος να χειριστεί τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις θα πρέπει να μπορεί να παρακολουθεί την σχέση του εαυτού του με τους άλλους. Σε ορισμένες κοινωνικές καταστάσεις είναι σημαντικό να παρατηρεί ο άνθρωπος τις ομοιότητες που έχει με κάποιον τρίτο ή τις διαφορές που έχει.

Ο άτυπος τρόπος με τον οποίο ο αυτιστικός εγκέφαλος αντιμετωπίζει τις πληροφορίες για τον εαυτό του, ως πληροφορίες όμοιες με αυτές που αφορούν άλλα άτομα, μπορεί να εκτροχιάσει την κοινωνική ανάπτυξη του αυτιστικού παιδιού, ειδικότερα την κατανόηση του πως σχετίζεται με το κοινωνικό περιβάλλον γύρω του.»

(Πηγή health.in.gr)

Οικογένεια: βάλσαμο στην παιδική ψυχή

Τα παιδιά είναι οι πρωταγωνιστές της ζωής μας, αφού κατέχουν κυρίαρχη θέση τόσο στην καρδιά όσο και στο μυαλό μας και η σωστή διαπαιδαγώγησή τους, που εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους τους γονείς, αποτελεί παρακαταθήκη για ένα καλύτερο αύριο.

Είναι κοινά παραδεκτό ότι στην οικογένεια αρχίζει και τελειώνει η διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών και μέσα σ' αυτή θα πρέπει να αναζητήσουμε τη ρίζα τυχόν προβλημάτων συμπεριφοράς. Καθοριστικός, μάλιστα, θεωρείται ο ρόλος της τα 7 πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού, γιατί είναι η ηλικία που μπαίνουν τα θεμέλια της προσωπικότητας και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για τη μελλοντική ιδιοσυγκρασία του.

Τα στοιχεία που θα κληρονομήσει από τους γονείς του, καθώς επίσης και οι συνθήκες μέσα στις οποίες θα μεγαλώσει, δηλαδή η διαπαιδαγώγησή του, το περιβάλλον, οι φίλοι κ.λπ., θα ορίσουν στο μέλλον τη συμπεριφορά του ως ενήλικος.

Ο παιδικός ψυχισμός είναι σε συνεχή ανάπτυξη και αν ένα παιδί βιώσει ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός στη μικρή του ηλικία, αυτό μπορεί να το σημαδέψει, να αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή του και να επηρεάσει την εξελικτική του πορεία.

Γεγονότα που μπορεί να επηρεάσουν τη συναισθηματική εξέλιξη του παιδιού:

* Ο πρώιμος αποχωρισμός από τη μητέρα, κυρίως τους πρώτους μήνες της ζωής του.
* Η κακή σχέση μεταξύ των γονιών, όπου υπάρχουν συνεχείς τσακωμοί, ένταση και έντονη αντιπαράθεση.
* Ο χωρισμός των γονιών.
* Ο θάνατος ενός εκ των γονιών.
* Ο αλκοολισμός κάποιου από τους γονείς.
* Οι χρόνιες ασθένειες όπως π.χ. ψυχασθένειες, καρκίνος, κ.λπ.
* Προβλήματα υγείας του βρέφους, που παρουσιάζονται κατά τη γέννηση ή ψυχοσωματική ανωριμότητα.
* Κοινωνικά προβλήματα όπως οικονομική δυσπραγία.
Οχι μοντέλα στη συμπεριφορά
Στην εποχή μας πολλοί γονείς, επειδή έχουν συναίσθηση της ευθύνης τους για την ψυχική υγεία του παιδιού τους, αναζητούν το ιδανικό μοντέλο διαπαιδαγώγησης προκειμένου να αποφύγουν τα λάθη των δικών τους γονιών. Συχνά, μάλιστα, επιχειρούν να εφαρμόσουν μέτρα που ίσως δεν τους ταιριάζουν.
Ωστόσο θα πρέπει να γνωρίζουν ότι προβλήματα στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού μπορεί να προκληθούν από διάφορες τακτικές στη διαπαιδαγώγηση, όπως:
* Συνεχής αυταρχικότητα και απόρριψη. Στην περίπτωση αυτή οι γονείς δεν αποδέχονται τα παιδιά, διαρκώς απαγορεύουν διάφορα χωρίς να εξηγούν τον λόγο, θεωρούν αυτονόητα τα θετικά στοιχεία του παιδιού και το επικρίνουν εμμένοντας μόνο στα αρνητικά. Ας σημειωθεί ότι τα παιδιά χρειάζονται μηνύματα αγάπης, στοργής, γιατί έτσι νιώθουν ασφάλεια.
* Υπερπροστατευτισμός. Οι γονείς καταπιέζουν την αυτοβουλία του παιδιού προσφέροντάς του τα πάντα προτού τα χρειαστεί. Ετσι του στερούν τη δυνατότητα να προσπαθήσει μόνο του, με αποτέλεσμα να γίνεται παθητικό, αδέξιο, χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό του, εξαρτημένο και ανασφαλές.
Ξέρετε ότι...

* Πίσω από επιθετικά παιδιά, παιδιά που λένε ψέματα, κλέβουν, έχουν δυσκολία στη σχέση με συνομηλίκους τους ή παρουσιάζουν συμπτώματα ανορεξίας, ενούρησης, αϋπνίας κ.λπ., συχνά κρύβεται λάθος διαπαιδαγώγηση.
* Τα παιδιά έχουν ανάγκη από ποιότητα στην επαφή με τους γονείς, ουσιαστικό χρόνο για να επικοινωνούν μαζί τους και όχι μόνο ποσότητα στην απασχόληση.
Μικρές πολύτιμες συμβουλές
* Μάθετε να ακούτε το παιδί σας.
* Να του δείχνετε εμπιστοσύνη.
* Να ενισχύετε την αυτενέργειά του.
* Να παίρνετε στα σοβαρά τα συναισθήματά του.
* Να συζητάτε μαζί του και να απαντάτε στα ερωτήματά του.
* Οι υποχωρητικοί γονείς είναι εξίσου «κακοί» με τους αυστηρούς.
* Βάζετε σαφή όρια και κανόνες που να μην παραβιάζονται εύκολα.
* Αγαπάτε και αποδεχθείτε το παιδί σας ακόμη και όταν η συμπεριφορά του σας εξοργίζει.
* Μην καταδικάζετε τον εαυτό σας για όποια λάθη κάνετε στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού σας.

Γράφει η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΠΑΤΟΥ, ψυχολόγος